Nagbakasakali (incomplete)

siguro nga ...
siguro'y di tayo para sa isa't-isa;
kahit pilitin ko pang baguhin ang ihip ng tadhana;
o pilitin mang labanan ang nadarama.

baka nga ...
baka nga'y tama sila,
na masanay na akong mag-isa,
baka nga'y tama na;
"tama na, di ka pa napapagod umasa?"

Oo ...
kahit paulit-ulit mo akong tanungin,
hinding-hindi ko lilimutin,
ikaw lang ang gusto ko,
at hindi 'yon magbabago.

STAY

So close, yet so far,
Dealing with emotions that felt familiar;
Keep in mind, if they tell us that love is a crime,
Put me to jail, i'll be with you for a long time.

I've really been wanting you to stay
Never knew you'll leave one day;
As I close my eyes and reminisce
You're definitely the one I miss.

I just love you the way you are,
That even if you are from afar,
And in just a short span of time,
I could swear that I love you, it even makes me rhyme.

Can you be mine 'til every strand of our hairs turn gray?
To have you in my life, that is what I pray;
I really want you to stay, if you may, just please;
'Cause you give me nothing but pure bliss.

Para kanino ka bumabangon?

"Para kanino ka bumabangon?" Yan. Araw-araw ko din yang naririnig sa patalastas. Araw-araw ko ring iniisip, aba, para kanino nga ba ako bumabangon? Para sa masarap na amoy ng isang tasa ng Nescafe na siyang dahilan kung bakit may patalastas na ganon? O baka naman bumabangon lang ako dahil kailangan ko. Kailangan kong pumasok, at makipaglaban sa antok, pagod, trapik, pagkairita at marami pang iba. Para kanino nga ba ako bumabangon, tanong ko sa sarili ko. Ah alam ko na, bumabangon ako araw-araw, gaano man kahirap dahil may pinaninindigan akong mga salita. Mga salitang hindi ko alam kung dapat nga bang maging dahilan ng pagbangon ko araw-araw o maari din namang maging rason upang hindi ko na gustuhin pang bumangon kailanman at pangarapin ko na hindi na ako sikatan pa ng araw. Mga salitang, "mahal kita". Tandang-tanda ko pa noong sinabi mo sa akin, "mahal kita". Naaalala ko pa ang magkahalong saya at pangamba sa mga salitang binitawan mo. At oo, tawagin mo na akong baliw, pero mula noong araw na sinabi mo yang mga salita na yan, tila ba'y iyon lamang ang mga kilala kong pantig. Mahal kita, mahal kita, mahal kita. Siya lamang tinitibok ng aking puso. Mahal kita, daig pa nito ang pagtilaok ng manok dahil mula noong sinabi mo yan sa akin, wala na akong hinahangad pa kundi sumikat ang araw at sana'y di na ito lumubog pa. Mahal kita, pinanghahawakan ko to. Mahal kita, ikaw lang ang rason kung bakit ako bumabangon. Mahal kita.... pasensya ka na pero itigil na natin ito kasi mahal kita. Para bang gumuho ang aking mundo, nabuwal ang mga ugat ko. Hindi ko maintindihan. Mahal mo ako? Pero bakit hahayaan mo na lamang na maudlot ang saya na dulot ng ating pagmamahalan? Dumating na nga ang kinakatakutan ko. Hindi na ako nagaabang pa na tumilaok ang manok, hindi ko na kaya pang makita ang sarili ko ng ganito. Ayaw ko ng makarinig ng kahit ano pang salitang may "mahal kita". Ayaw ko ng mabuhay pa. Pinagmasdan ko ang katawan ko, mula ulo hanggang paa. Ako pa nga ba ito? Binago mo ako mula ng sinabi mong mahal mo ko. Ngunit ng binawi mo ang tamis ng mga salitang dati'y tila Lupang Hinirang na tuwing maririnig ko ay napapahawak ako sa aking dibdib dahil oo, mahal din kita at oo hindi ko kayang mawala ka. Ngunit ano ang aking magagawa kung sa ating dalawa ay nauna kang bumitaw. Makaraan ang ilang buwan, para bang sinapok ako ng realidad. Nanumbalik lahat ng sakit na nadama ko, pero nakaya ko lahat. Alam mo kung bakit? Nalaman ko na kasi ang tunay na sagot sa tanong na "Para kanino ka bumabangon?" Para doon sa makapangyarihang gumawa ng langit at lupa. Para sa Kanya na namatay dahil mahal Niya tayo. Mahal Niya ako. At natuto tayong magmahal dahil nauna niya tayong minahal. Siya yung kapitan ko man ay hindi kailanman ako bibitawan o susukuan. Siya yung pinanghuhugutan ko ng lakas. Siya ang Panginoong Dyos. Mahal niya ako, ikaw, mahal niya tayong lahat.

Eh Ikaw, para kanino ka bumabangon?

So basically, it's 3 in the morning and I just finished watching a romantic movie and it brought the cold and bitterness back lol. So yeah, it resulted into this. Anyways, I hope you like the poem I made entitled 3:10 AM. Please don't hesitate to leave a comment for any feedback ;)

It's your choice!

No matter how happy I am, how much I laugh each day, or how many times you see me smile. There is still some sort of pain that cripples my heart. It weakens my soul—making me unable to even think properly. But wait, how would you even know that you are sad? Do you just feel the sadness and you automatically feel the misery? Of course not. Based on my own experience, it begins when you've gone away from the norm- when you don't act normally anymore. I couldn't eat well, I am disoriented with everything I do. I can't make good judgments anymore. I feel gloomy even when it's sunny. But the worst thing that happened was, I felt a pinch on my heart, my body felt so numb, my eyes felt heavy.. I started to take in heavy breaths and whispered to myself that "I am okay." But there's still this heavy feeling, as if a boulder was on top of my chest. Someone asked me if I was okay... the moment the word "okay" reached my ears, tears started streaming down my face. I tried stopping it but it seemed like there was no way to halt this. It felt like I exploded— something similar to a balloon popped by the sharpest needle. That was when I realized what real sadness was. It's an inevitable feeling. And with that, I also learned something else, something more important. It was the ability of a person to decide.

We get to decide whether what to feel or whether what to perceive, anything else. We're solely responsible of our own feelings. You can't just let sadness overcome you and weaken your soul. Thus, choosing happiness is definitely the best decision one can ever make. You have the choice to be either sad or happy. Don't let anything or anyone keep away the twinkles of your eyes or the smile on your face. Happiness is a choice, not a result. Nothing will make you happy until you choose to be happy.

And today... everyday, I choose and will always choose happiness. 

How about you, what did you choose?

#TheMidnightSorrow Series (1)

ANO ITONG NADARAMA

Bakit ang lakas ng tibok ng puso ko 'pag andyan ka?

Bakit iba ang kislap sa mga mata ko 'pag kasama kita?

Bakit nabubuo na ang araw ko sa isang sulyap lang sayo?

Bakit kahit ano'ng aking gawin ikaw ang ninanais ko?

Tanging tanong ko sa sarili ko,

"Bumigay na ba ako?"

Siyang tanong na mismong ako ay hirap makasagot

At ng ang tanong ko'y nahanapan ko na ng sagot,

Ito nalang ang aking nasabi,

 "hindi maaari, anong nangyayari?"

 — j. 

Who never leaves your side?

I thank the Lord for the gift of life. May I always be reminded to love and treasure this life He has given, which all of us know that it is just something temporary and we really have to make every moment count. Thank You Father for your love that seeps even into the marrow of mg bones. I always feel it.